Μέτρα ενάντια στη βία

Όταν ο κ. Κόϋνερ, ο στοχαστής, έτυχε να μιλήσει κάποτε σε μιάν αίθουσα μπροστά σε πολύ κόσμο ενάντια στη βία, είδε τους ανθρώπους γύρω του να οπισθοχωρούν και να φεύγουν. Γύρισε τότε και αντίκρυσε τη βία.

- Τί έλεγες; τον ρώτησε η βία.

- Εγώ; αποκρίθηκε ο κ. Κ., υποστήριζα τη βία.

Σαν έφυγε η βία, οι μαθητές του κ. Κ. τον ρώτησαν γιατί έσκυψε το κεφάλι.

- Γιατί δεν έχω κεφάλι για σπάσιμο, αποκρίθηκε ο κ. Κ. Εξάλλου εγώ πρέπει να ζήσω περισσότερο από τη βία.

Και ο κ. Κ. αφηγήθηκε την παρακάτω ιστορία:

Στο σπίτι του κ. Έγκε, που είχε μάθει να λέει "όχι", ήρθε μιά μέρα, τον καιρό της παρανομίας, ένας πράχτορας και του παρουσίασε ένα χαρτί που το είχαν εκδώσει αυτοί που εξουσίαζαν την πόλη.

Το χαρτί έλεγε ότι στον πράχτορα αυτόν θ' ανήκε κάθε σπίτι όπου θα πατούσε το πόδι του, όπως και κάθε φαγητό που θα ζητούσε.

Θά 'πρεπε ακόμα να τον υπηρετεί και κάθε άνθρωπος που θα αντάμωνε.

Ο πράχτορας κάθησε σε μιά καρέκλα, ζήτησε φαγητό, πλύθηκε, πλάγιασε και προτού κοιμηθεί, ρώτησε τον κ. Έγκε με το πρόσωπο στον τοίχο:

- Θα με υπηρετείς;

Ο κ. Έγκε τον σκέπασε με την κουβέρτα, έδιωξε τις μύγες, κάθησε δίπλα στο προσκεφάλι του, κι όπως εκείνη την ημέρα, τον υπάκουε άλλα εφτά χρόνια.

Ό,τι κι αν έκανε όμως για δαύτον, ένα πράμμα απόφυγε να κάνει: Δεν τού 'πε ποτέ μια λέξη.

Σαν πέρασαν τα εφτά χρόνια, ο πράχτορας, που χόντρυνε από το πολύ φα'ί', τον ύπνο και τις διαταγές, πέθανε.

Ο κ. Έγκε τον τύλιξε τότε στην ξεφτισμένη κουβέρτα, τον έσυρε έξω από το σπίτι, έπλυνε το στρώμα, άσπρισε τους τοίχους, ανάσανε βαθιά και αποκρίθηκε:

- Όχι.