Κάποιος περαστικός είδε ένα παιδί να κλαίει και το ρώτησε τί το βασάνιζε.
- Νά! είχα δυό γρόσια για να πάω στον κινηματογράφο, μα ήρθε ένα αγόρι κι άρπαξε το ένα από το χέρι μου, αποκρίθηκε το παιδί.
- Καλά και δεν φώναξες βοήθεια; ρώτησε ο άνθρωπος
- Πως... Φώναξα! είπε το παιδί κι άρχισε τώρα να κλαίει λίγο πιο δυνατά.
- Και δεν σ' άκουσε κανένας; ξαναρώτησε τώρα ο άνθρωπος και χάϊδεψε στοργικά το παιδί.
- Όχι! αποκρίθηκε εκείνο κλαίγοντας με αναφυλλητά.
- Δεν μπορείς να φωνάξεις πιό δυνατά; ρώτησε ο άνθρωπος.
- Όχι! αποκρίθηκε το παιδί, που, βλέποντας τον άνθρωπο να χαμογελάει, είχε αρχίσει πάλι να ελπίζει.
- Τότε δώσε μου και τ' άλλο! είπε ο άνθρωπος.
Πήρε και το τελευταίο γρόσι από το χέρι του παιδιού και συνέχισε ξένοιαστος το δρόμο του.
1 σχόλιο:
Όσο περισσότερο κατεβάζεις το κεφάλι, τόσο περισσότερες σφαλιάρες θα σου ρίχνουν!
Είτε υποτάσσεσαι είτε όχι, πάλι χαμένος θα είσαι. Στη δεύτερη περίπτωση, όμως, θα έχεις τουλάχιστον διασώσει την αξιοπρέπειά σου. Δεν θα σιχαίνεσαι τον ίδιο σου τον εαυτό.
Δημοσίευση σχολίου