Ο κ. Κ. και η παλίρροια

O κ. Κόϋνερ διάβαινε από μιά κοιλάδα, όταν ξαφνικά παρατήρησε ότι τα πόδια του βούλιαζαν στο νερό. Πρόσεξε τότε ότι η κοιλάδα δεν ήταν παρά μιά προέκταση της θάλασσας και ότι σίμωνε η ώρα της παλίρροιας.

Στάθηκε παρευθύς κι άρχισε να ψάχνει για καμμιά βάρκα κι όσο έλπιζε ότι θα τήν έβρισκε δεν τό κουνούσε από τη θέση του.

Σαν είδε όμως ότι βάρκα δεν υπήρχε πουθενά, παραιτήθηκε από αυτήν την ελπίδα κι άρχισε να ελπίζει ότι η στάθμη του νερού δεν θ' ανέβαινε άλλο.

Μονάχα όταν το νερό έφτασε ίσα με το σαγόνι του έπαψε να ελπίζει κι άρχισε να κολυμπάει.

Είχε καταλάβει πως βάρκα ήταν ο ίδιος.

Ο έπαινος

Όταν ο κ. Κ. άκουσε ότι οι παλιοί μαθητές του τόν επαινούσαν, είπε:

Ενώ οι μαθητές ξέχασαν από καιρό τα λάθη του δασκάλου, αυτός ακόμα τά θυμάται.

Το ερώτημα αν υπάρχει θεός

Κάποιος ρώτησε τον κ. Κ. αν υπάρχει θεός.

Ο κ. Κ. τού είπε: Σε συμβουλεύω να σκεφτείς αν η συμπεροφορά σου θ' αλλάξει ανάλογα με την απάντηση που θα δώσεις στο ερώτημα.

Αν δεν θ' αλλάξει τότε η ερώτηση είναι περιττή.

Αν θ' αλλάξει, τότε μπορώ τουλάχιστο να σέ βοηθήσω λέγοντας πως εσύ αποφάσισες κιόλας: Χρειάζεσαι ένα θεό.