Μέτρα ενάντια στη βία

Όταν ο κ. Κόϋνερ, ο στοχαστής, έτυχε να μιλήσει κάποτε σε μιάν αίθουσα μπροστά σε πολύ κόσμο ενάντια στη βία, είδε τους ανθρώπους γύρω του να οπισθοχωρούν και να φεύγουν. Γύρισε τότε και αντίκρυσε τη βία.

- Τί έλεγες; τον ρώτησε η βία.

- Εγώ; αποκρίθηκε ο κ. Κ., υποστήριζα τη βία.

Σαν έφυγε η βία, οι μαθητές του κ. Κ. τον ρώτησαν γιατί έσκυψε το κεφάλι.

- Γιατί δεν έχω κεφάλι για σπάσιμο, αποκρίθηκε ο κ. Κ. Εξάλλου εγώ πρέπει να ζήσω περισσότερο από τη βία.

Και ο κ. Κ. αφηγήθηκε την παρακάτω ιστορία:

Στο σπίτι του κ. Έγκε, που είχε μάθει να λέει "όχι", ήρθε μιά μέρα, τον καιρό της παρανομίας, ένας πράχτορας και του παρουσίασε ένα χαρτί που το είχαν εκδώσει αυτοί που εξουσίαζαν την πόλη.

Το χαρτί έλεγε ότι στον πράχτορα αυτόν θ' ανήκε κάθε σπίτι όπου θα πατούσε το πόδι του, όπως και κάθε φαγητό που θα ζητούσε.

Θά 'πρεπε ακόμα να τον υπηρετεί και κάθε άνθρωπος που θα αντάμωνε.

Ο πράχτορας κάθησε σε μιά καρέκλα, ζήτησε φαγητό, πλύθηκε, πλάγιασε και προτού κοιμηθεί, ρώτησε τον κ. Έγκε με το πρόσωπο στον τοίχο:

- Θα με υπηρετείς;

Ο κ. Έγκε τον σκέπασε με την κουβέρτα, έδιωξε τις μύγες, κάθησε δίπλα στο προσκεφάλι του, κι όπως εκείνη την ημέρα, τον υπάκουε άλλα εφτά χρόνια.

Ό,τι κι αν έκανε όμως για δαύτον, ένα πράμμα απόφυγε να κάνει: Δεν τού 'πε ποτέ μια λέξη.

Σαν πέρασαν τα εφτά χρόνια, ο πράχτορας, που χόντρυνε από το πολύ φα'ί', τον ύπνο και τις διαταγές, πέθανε.

Ο κ. Έγκε τον τύλιξε τότε στην ξεφτισμένη κουβέρτα, τον έσυρε έξω από το σπίτι, έπλυνε το στρώμα, άσπρισε τους τοίχους, ανάσανε βαθιά και αποκρίθηκε:

- Όχι.

Ο κ. Κ. και οι γάτες

Ο κ. Κόϋνερ δεν αγαπούσε τις γάτες. Δεν τού φαίνονταν να είναι φίλοι του ανθρώπου, γιαυτό κι εκείνος δεν ήταν δικός τους φίλος.

Αν είχαμε τα ίδια νιτερέσσα, έλεγε, τότε η εχθρική στάση τους θα μού ήταν αδιάφορη.

Μα του κ. Κόϋνερ δεν τού άρεσε και να διώχνει τις γάτες από την καρέκλα του.

Το να αναπαύεσαι είναι μια δουλειά, έλεγε, πρέπει λοιπόν να πετύχει.

Κι όταν οι γάτες νιαούριζαν μπροστά στην πόρτα του, σηκώνονταν από το κρεβάτι του, ακόμα και στο κρύο, και τις έμπαζε μέσα, στη ζέστη.

Ο υπολογισμός τους είναι απλός, έλεγε, σαν φωνάξουν, τους ανοίγουν.

Αν πάψουν να τους ανοίγουν, θα πάψουν κι αυτές να νιαουρίζουν.

Το να φωνάζεις είναι πρόοδος.

Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι

Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, ρώτησε τον κ. Κ. η κορούλα της οικονόμας του, θα φέρονταν τότε πιο καλά στα μικρά ψαράκια;

Σίγουρα, αποκρίθηκε εκείνος.

Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, θά 'χτιζαν για τα μικρά ψαράκια στη θάλασσα τεράστια κλουβιά και θά 'βαζαν μέσα διάφορες τροφές, φυτά και ζωντανά. Θα φρόντιζαν τα κλουβιά να έχουν πάντα καθαρό νερό και θα τα εφοδίαζαν με διάφορες εγκαταστάσεις υγιεινής. Όταν λογουχάρη ένα ψαράκι τραυμάτιζε την ουρά του, οι καρχαρίες θα τού 'βαζαν αμέσως έναν επίδεσμο μην τυχόν και ψοφήσει και τό χάσουν πριν την ώρα του.

Έπειτα, για να μη μελαγχολούν τα ψαράκια, θα οργάνωναν κατά διαστήματα στη θάλασσα μεγάλες γιορτές, γιατί τα κεφάτα ψαράκια είναι πιο νόστιμα από τα θλιμμένα.

Τούτα τα μεγάλα κλουβιά θα είχαν βέβαια και τα σχολειά τους. Εκεί τα ψαράκια θα μάθαιναν πώς να κολυμπάνε στο στόμα του καρχαρία. Θά 'πρεπε λογουχάρη να μάθουν γεωγραφία για να μπορούν να βρίσκουν τους μεγάλους καρχαρίες, όταν αυτοί κάπου θα τεμπελιάζουν.

Βέβαια το σπουδαιότερο θα ήταν η ηθική διάπλαση των μικρών ψαριών. Θα τους μάθαιναν ότι για ένα ψαράκι δεν υπάρχει μεγαλύτερη και ωραιότερη αρετή από το να θυσιάζεται πρόθυμα και ότι όλα τα ψαράκια θά 'πρεπε να πιστεύουν τυφλά στους καρχαρίες, προπαντός όταν αυτοί τούς λένε ότι θα φροντίσουν για ένα ωραίο μέλλον. Θα έδιναν στα ψαράκια να καταλάβουν πως αυτό το ωραίο μέλλον τότε μόνον θα είναι εξασφαλισμένο, όταν εκείνα θα μάθουν να υπακούνε.

Τα ψαράκια θά 'πρεπε να φυλάγονται από κάθε λογής ταπεινές, εγωϊστικές και μαρξιστικές διαθέσεις κι αν τύχαινε κανένα από δαύτα να φανερώσει τέτοιες αδυναμίες, τα άλλα ψαράκια θά 'πρεπε να τ' αναφέρουν αμέσως στους καρχαρίες.

Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, θα έκαναν βέβαια αναμεταξύ τους και διάφορους πολέμους για να κυριέψουν ξένα κλουβιά και ξένα ψαράκια. Στους πολέμους αυτούς ο κάθε καρχαρίας θα πολεμούσε με τα δικά του ψαράκια. Θα μάθαιναν στα ψαράκια ότι ανάμεσα σ' αυτά και τα ψαράκια των άλλων καρχαριών υπάρχει τεράστια διαφορά. Τα ψαράκια, θα τούς έλεγαν, είναι ως γνωστό βουβά, σωπαίνουν ωστόσο σε ολότελα διαφορετικές γλώσσες, γιαυτό και είναι αδύνατο να καταλάβει το ένα το άλλο. Σε κάθε ψαράκι που θα σκότωνε μερικά εχθρικά ψαράκια, που σωπαίνουν σε άλλη γλώσσα, θα καρφίτσωναν κι απόνα παράσημο από φύκι και θα τού 'διναν τον τίτλο του ήρωα.

Αν βέβαια οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, θα είχαν και τη δική τους τέχνη. Θα είχαν ωραίους πίνακες που θα παράσταιναν τα δόντια των καρχαριών με θαυμάσια χρώματα, και τα στόματά τους θα ήταν σαν τους κήπους της Βαβυλώνας, όπου μπορεί να κάνει κανείς τρελό σεργιάνι.

Τα θέατρα στο βυθό θα έδειχναν πως ηρωϊκά ψαράκια με την μπάντα μπροστά θα ορμούσαν μαγεμένα και νανουρισμένα με τις πιο όμορφες σκέψεις στο στόμα των καρχαριών.

Δε θά 'λειπε βέβαια και η θρησκεία, αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι. Αυτή θα δίδασκε ότι τα ψαράκια μονάχα στην κοιλιά των καρχαριών θά 'ρχιζαν να γεύονται την αληθινή ζωή.

Εξ άλλου, αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, όλα τα ψαράκια δεν θα ήταν πια ίσα κι όμοια, όπως συμβαίνει σήμερα. Μερικά από δαύτα θ' αποχτούσαν αξιώματα και θα τα τοποθετούσαν πάνω από τ' άλλα τα ψαράκια. Όσα μάλιστα είναι λίγο πιο μεγάλα θα είχαν το λεύτερο να τρώνε τα πιο μικρά. Αυτό άλλωστε θα ήταν ευχάριστο στους καρχαρίες, γιατί εκείνοι δεν θα χρειάζονταν πια παρά να καταπίνουν συχνότερα πιο μεγάλες μπουκιές.

Και τα πιο μεγάλα ψαράκια, αυτά που θα είχαν τις ψηλές θέσεις, θα φρόντιζαν για τάξη ανάμεσα στα ψαράκια και θα γίνονταν δάσκαλοι, αξιωματικοί και μηχανικοί στα ψαροκλουβιά.

Κοντολογίς μόνο αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, θα είχαμε πολιτισμό στη θάλασσα.

Ο απαραίτητος υπάλληλος

Ο κ. Κ. άκουσε να παινεύουν έναν υπάλληλο, που δούλευε χρόνια σε μιά υπηρεσία, λέγοντας ότι είναι απαραίτητος στη θέση του, τόσο καλός υπάλληλος είναι.

Και γιατί είναι απαραίτητος; ρώτησε θυμωμέννος ο κ. Κ.

Γιατί η υπηρεσία δεν θα μπορούσε να σταθεί χωρίς αυτόν, αποκρίθηκαν αυτοί που τόν παίνευαν.

Τότε τί σόϊ καλός υπάλληλος είναι, όταν η υπηρεσία δεν στέκεται χωρίς αυτόν; είπε ο κ. Κ.

Είχε όλον τον καιρό να οργανώσει την υπηρεσία του έτσι, που να πάψει να είναι απαραίτητος!

Στ' αλήθεια με τί ασχολείται:

Θα σάς τό πω εγώ: Κάνει εκβιασμό.

Οργάνωση

Ο κ. Κ. είπε κάποτε: Αυτός που σκέφτεται δεν ξοδεύει ούτε μια σταλιά φως παραπάνω, ούτε ένα κομμάτι ψωμί παραπάνω, ούτε μια σκέψη παραπάνω.

Οργή και συμβουλή

Ο κ. Κ. έλεγε: Είναι δύσκολο να συμβουλέψεις κάποιον που σ' έχει κάνει να θυμώσεις.

Κι όμως αυτό είναι απαραίτητο, γιατί αυτός είναι που χρειάζεται τη συμβουλή σου περισσότερο από κάθε άλλον.